Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Να γνωρίζεις ανθρώπους


Βρίσκομαι σε ενα νησί.Για 2 ωρες ακόμα.’Ηρθα δοκιμαστικα για δουλειά.
Περασαν 6 μερες.Δεν ξερω αν θα γυρίσω.

‘Οσο ήμουν εδω...γνώριζα ανθρώπους.

Μικρούς και μεγάλους. Άνθρωποι που θέλουν να σε πλησιάσουν, να μοιραστούν πράγματα που κουβαλούν μέσα τους,να πουν μια κουβέντα μαζί σου. Να χαρούν που γνωρίζουν έναν νέο άνθρωπο με τον οποίο βρίσκουν κοινά ενδιαφέροντα σε κάτι.Να σε στηριξουν για να μείνεις εσύ γιατί σε πάνε. Να αράξουν στην μπάρα μαζί σου  με το ποτο τους, στην κουζίνα, στο τραπέζι έξω απο το μπαράκι που βαράει δυνατά εκείνη την ώρα την μουσική. Στο μηχανάκι επιστρέφοντας απο το μαγαζί ή στο αμάξι.

Μεστές καλημέρες με τον φούρναρη 3 και  4 και 5 το πρωί που βγάζει τις  τυρόπιτές του.

Με άγνωστα παλικάρια που χθές πάρταρες μες στο μαγαζί και  βάζατε τραγούδια όταν είχε αδειάσει.

Σφηνάκια με παιδιά που είχες περάσει καλά το προηγούμενο βράδυ και που το όνομά τους..σου διαφεύγει εκείνη τη στιγμή.

Παιδιά που σε είχαν κόψει αλλιώς στην αρχή και μετά διαπραγματευόσασταν τι θα πιείτε οι 2 σας το βράδυ στην ταράτσα.

Γεμάτες χαμογελαστές καλησπέρες καθώς πας στο μαγαζί  και σκάνε και ξεμυτίζουν ένας  ένας απο την κουζίνα, απο το μπάρ, απο την τουαλέτα και απο κάθε πλευρά του μαγαζιού

Η εικόνα του μάγειρα να βγαίνει αργά αργά απο την κουζίνα με τα χέρια στις τσέπες και ενα χαμόγελο ενθουσιασμού διότι άκουσε μια ροκιά της  εποχής του και  έρχεται να συζητήσει.

Ο ιδιοκτήτης του απέναντι μαγαζιού που σου ζητά να ρίχνεις  μια ματιά για να πάει να φέρει το σκύλο του απο το σπίτι και μετά βάζει σφηνάκια.

Ο σταθερός πελάτης με την βροντερή φωνή που κάθεται πάντα στην μπάρα και σιγοτραγουδά και πορώνεται με την μουσική.

Η κουβέντα το ένα βράδυ με εναν σερβιτόρο για τον Θάνο Ανεστόπουλο και την άλλη για τον Παντελίδη, σοβαρά.

Η κοπέλα που κάθεται στην μπάρα και συζητάς και γουστάρει με την μουσική σου. Η΄ το σιγοτράγουδισμα απο κάποιον λίγο πιο μακριά.

Το άραγμα έξω απο το μαγαζί μαζί με ενα ποτήρι ουίσκι με μόνη συντροφιά ένα χαλαρό τραγούδι να ακούγεται απο μέσα καθώς κλέίνουμε και τον νησιώτικο δυνατό αέρα

Ο μοχάμεντ που σου φτιάχνει μερακλήδικα τοστάκια με διπλό τυρί ζαμπόν ντομάτι και σαλάμι

Το αίσθημα να ακούς απο όλους.. «εμείς εσένα θέλουμε»

Και το παλικάρι απο την Καλαμπάκα που μένεις μαζί  διεκδικώντας την ίδια θέση εργασίας και όταν φεύγει σου περνάει στον υπολογιστή σου όλα όσα θα σου φανούν χρήσιμα αν πάρεις  εσύ τη θέση

Και πόσα ακόμα...

Οι περισσότεροι  που βρίσκονται εδώ είναι μακριά απο τα σπίτια τους.
Για τους λόγους τους. Για οικονομικους, για να δραπετεύσουν απο τα προβλήματα τους, για να σπάσουν την ρουτίνα απο την δουλειά της Αθήνας

Και όλοι, έχουμε αφήσει ξεκλείδωτα για νέους φίλους και παρέα

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Το βίντεο της ημέρας

Βραζιλία. Στους δρόμους ο κόσμος άγγιξε και ξεπέρασε το εκατομμύριο.
Η Βραζιλία είναι μέσα στις 4-5 ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.
Η Βραζιλία έχει αναλάβει το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο και τους επόμενους ολυμπιακούς αγώνες

Και στην Βραζιλία ο κόσμος πλημμύρισε τους δρόμους με αφορμή την αύξηση των εισιτηρίων των ΜΜΕ( κοντά στο 1,5ευρω με βασικό μισθό 250-300)
Στην Βραζιλία, διαμαρτύρονται γιατί βλέπουν δισεκατομμύρια να δαπανώνται για τις επερχόμενες διοργανώσεις την ώρα που τα επίπεδα υγείας και εκπαίδευσης είναι πολύ χαμήλα
Άλλη μια πλούσια χώρα με φτωχό λαό. Η μαγεία του καπιταλισμου...

Και εμφανίστηκε το βίντεο αυτό.
Μια μικρή συμβολική κίνηση.
Ενσωμάτωση στο φυσικό τους χώρο. Προστασία της κοινωνίας, όχι της εξουσίας.
Μα το σημαντικότερο είναι τα πρόσωπα.Δες τα πρόσωπα των αστυνομικών.
Καταλαβαίνεις πως υπάρχει ελπίδα
http://societyvsdistortion.wordpress.com/2013/06/24/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%8C/


Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Δυο κείμενα

Δυο κείμενα ενάντια στην ραθυμία, την νωθρότητα, την ρουτίνα, την βαρέμαρα, την αδιαφορία και την    πεζή βαρετή ζωή. Αυτούς τους ανθρώπους ή τους αλλάζουμε ή τους αφήνουμε στην άκρη για να μην χαθούμε και εμείς μέσα στο βούρκο της σαπίλας , την στιγμή που ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ραγδαία, βίαια αλλά και την στιγμή που παραμένει και ένας κόσμος γεμάτος συγκινήσεις και εμπειρίες που μας περιμένουν.

http://ypovrixio.gr/article.php?issues_no=67&contents_id=1145

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%BC%CF%83%CE%B9

Και με την αφορμή του κειμένου απο το "Υποβρύχιο", τσεκάρετε και αυτό το περιοδικό http://www.shedia.gr/ Ένα περιοδικό δρόμου το οποίο εκτός του οτι περιέχει ενδιαφέροντα θέματα , διανθισμένο με σκίτσα και γελοιογραφίες είναι και μια θαυμάσια πρωτοβουλία που προωθεί την επανένταξη των αστέγων σε ενεργούς ρόλους μέσα στην κοινωνία.Δεν είναι πράξη ελεημοσύνης.Τους πωλητές θα τους συναντήσετε συνήθως στις στάσεις του μετρό. Φορούν και χαρακτηριστικά γιλέκο.
                                                   
                                               αλληλεγύη γιατί χανόμαστε
                                                       
                                                     αντε  καλό βραδύ







Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Είδα μια παράσταση χθές. "Ένας άνθρωπος υπο χρεωκοπία".Μια μαύρη κωμωδία.Ο κεντρικός ήρωας, ο πρωταγωνιστής ήταν ένας άνδρας που τον παίρνει η κάτω βόλτα και όλο και συρρικνώνεται.Χάνει τη δουλειά του, χάνει την γυναίκα του, χρωστάει χιλιάδες χιλιάδων..χάνει σιγά σιγά και όλα του τα υπάρχοντα.Και κάπου εκεί..άρχιζει το μυαλό του, η σκέψη του να πετάνε σπίθες σαν αυτές  που πετάνε τα καλώδια πριν γίνει το μεγάλο μπάμ...
Και όλο και συρρικνώνεται...όλο και μικραίνει...

Μα είπε μια ατάκα

"Μην μετανιώνεις για όσα έχουν γίνει.Σε εμποδίζει να δράσεις."

Για αυτο...


"Πάμε να φύγουμε απο αυτή την πόλη
δε βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά"

Μια ευκαιρία και ας είναι για την άλλη άκρη της γης
Σοβαρά.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Πάτα play

Κράσι έχουμε;Λίγο ρακή μήπως;Λίγο ουίσκι;κάτι ρε μάγκες.
Ωραία.Γεμίζουμε το ποτήρι και πατάμε play απόψε που φθινοπώριασε ξαφνικά, εξωτερικά και εσωτερικά.Σήμερα που ρίχνει πάλι χώμα, λές και μας ζητά να "θάψουμε" οτι έχει νεκρώσει.

στου φεγγαριού το ασήμι...

ένα γύρο ακόμα...

γιατί...


                                                    και για φινάλε, το συμπέρασμα

άντε γεία μας, καληνύχτα

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Γάμησέ τα

   Ναι φίλε μου.Πολύς καιρός απο την τελευταία ανάρτηση.Γιατί μιλάμε για τους χειρότερους μήνες της έως τώρα ζωής.'Ολα μαύρα.Παντού.Μια μαυρίλα έχει χυθεί σε όλη αυτή την γαμώπολη και τα βαλτώνει όλα.Κάθομαι και ψάχνω ποιά τα σημάδια της κατάθλιψης.Και βάζω τικ σχεδόν σε όλα.Εκτός απο ένα.Στην κατάθλιψη δεν νιώθεις.Όταν σε γαμάνε τα συναισθήματα έχεις θλίψη.Ίσως να είναι αυτό.Είναι τόσα τα προβλήματα τριγύρω.

Στο σπίτι σου,βλέπεις τους γονείς σου να δουλεύουν και να τους κόβουν τους μισθούς στο μισό και τους 2.Και τα καταλαβαίνεις όλα.Δεν σε έχουν σε γυάλα.Ξέρεις τι γίνεται.Ξυπνάς και τους ακούς να μιλάνε στην κουζίνα.Και τους βλέπεις κουρασμένους.Και ψυχικά και σωματικά.Και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τους βοηθήσεις.

Βλέπεις τους φίλους σου.Άνεργους.'Η φίλους που δουλεύουν και τα παρατάνε,να γυρίσουν στο χωριό τους να βρούν την υγειά τους.Βλέπεις φίλους θλιμμένους.Βαλτωμένους.20χρονα παιδιά με μια ψυχή μαύρη.Παιδιά που δεν τα παίρνει ο ύπνος τα βράδια, παιδιά που νιώθουν στάσιμα."Νεκρά".Πολύ άσχημο να μην φεύγεις απο το σπίτι σου.Μετά το σχολείο,για σπουδές.Είναι άσχημο να κολλάς στην ίδια ρουτίνα,να μην παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου.Να αναλαμβάνεις ευθύνες.Να πληρώσεις τα κοινόχρηστα, να μαζέψεις τα σκουπίδια να πάρεις τρόφιμα.Να καθαρίσεις πατάτες και να τις τηγανίσεις και να φάς.Να διαχειρίζεσαι το χαρτζιλίκι σου, να ψάχνεις για κάποιο χαρτζιλίκι.Να ζείς όπως θες, να ξεφεύγεις και απο τα προβλήματα του σπιτιού, όσο εγωιστικό και αν φαίνεται.Και να έχεις μείνει λοιπόν εδώ, στην γαμημένη αυτή πόλη της στασιμότητας, της μούχλας..της μη αποφασιστηκότητας, της μη πρωτοβουλιάς, της ακεφιάς.Και τώρα να τελειώνουν πια οι σπουδές, να φτάνεις σε μια κορυφή και να κοιτάς πίσω σου.Τί έχει γίνει μέχρι τώρα.Τί έχω κάνει.Ποιός είμαι.Και να έχουν αρνητικό πρόσημο.Και να κοιτάς μπροστά μετά.Και να βλέπεις οροσειρες και οροσειρες..

Στην πόλη αυτή που σε εγκωβίζει στη δίνη της.Μέσα σε αυτή την απίστευτη οικονομική και κοινωνική κρίση.Άστεγοι παντού, μπάτσοι παντού.Και πλούσιοι και κοιμισμένοι και αδιάφοροι νέοι επίσης παντού.

Και μέσα σε όλα αυτά να ζεις και μια ερωτική απογοήτευση.Ο άνθρωπος που πίστεψες, που σ άρεσαν όλα του, που έκανες όνειρα με αυτόν μέσα, που πρόλαβες κα ένιωσες πολυ δυνατά όμορφα και αρνητικά συναισθήματα και ας ήταν..μισός χρόνος γιατί το 'βλεπες οτι κάτι υπήρχε..να εξαφανίζεται.Ένω έβλεπες την ευτυχία, την ικανοποίηση την πληρότητα στα μάτια της.Το ενδιαφέρον και την ζήλεια ακόμα.Και να χάνεται.Στην πιο δύσκολη στιγμή.Γιατί δεν συμβάδιζαν οι ρυθμοί της ζωής σας.Εκείνη σπούδαζε μακριά, η απόσταση την κούρασε.Τα όμορφα που είχε να ζήσει μπροστά της στην πόλη των σπουδών της ήταν εκεί και την περίμεναν να τα ζήσει.Όσα είχε στερηθεί όσο ζούσε εδώ.Πώς να την κρατήσει κάποιος 800χμ μακριά...και να την χάνεις εξαιτίας της απόστασης.Όχι γιατί σε πλήγωσε, όχι γιατί την πλήγωσες.
Μια σχέση, με έναν άνθρωπο που βλέπεις οτι κουμπώνεις κάνει όλα τα άλλα προβλήματα μικρά.Σου δίνει την δύναμη να τα αντιμετωπίσεις.Και όταν την χάνεις..τα πάντα μεγενθύνονται επι 10.

Γάμα τα φίλε μου, φίλη μου
Τέλειωσε και το κρασί.
Θα τα ξαναπούμε





Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε

   Καλημέρα.Καιρό έχουμε να τα πούμε.Μείνανε και πράγματα στην μέση όπως η διήγηση του ταξιδιού προς την Κομοτηνή.Tα ΄κανε μαντάρα η απόσταση και χάθηκε το κέφι.Αλλά υπήρχε κι άλλος λόγος.
   Με μερικούς φίλους και φίλες ξεκινήσαμε κάτι που το θέλαμε καιρό.Έναν ιστοχώρο που θα γράφουμε για όσα βλέπουμε γύρω μας.Για οσα δεν καταλαβαίνουμε,για όσα μας εκνευρίζουν για όσα μας..τριβελίζουν το μυαλό.Και αυτά πλέον καταφθάνουν με καταιγιστικό ρυθμό καθημερινά.Η εποχή δεν χωρά αδιαφορία.Και η αδιάφορη γενιά μας ίσως εκνευρίζει πιο πολύ και απο μέτρα κυβερνήσεις φασίστες και την αδιανόητη κρατική καταστολή.Συμβαίνουν σημεία και τέρατα πια.Έχθες μέχρι που βγήκαν καταγγελίες για έρευνες της αντιτρομοκρατικής σε βιβλιοπωλεια...
    Επίσης αφιερώνουμε χώρο σε όσα μας...γλυκαίνουν το μυαλό.Στην μπάλα,στον αθλητισμό,στα ταξίδια σε εξωτικούς άγνωστους τόπους σαν τα νησιά..Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό!Στο φαγητό,στην δια βίου απόλαυση του "κακού" φαγητού, αλλά και στον ανεκπλήρωτο πόθο όλης της ανθρωπότητας,στις βουτιές στο παρελθόν,σε γεγονότα στιγμές και εποχές που θα θέλαμε να μασταν παρόν!΄Οπως την εποχή που θα έβγαινε στο κινηματογράφο η ταινία "και ο Θεός έφτιαξε την γυναιίκα" με την ποθητή Μπριζίτ Μπαρντό!Αυτά λοιπόν απο εδώ.Και τα υπόλοιπα από εδώ...

http://www.facebook.com/MikrosKritis?fref=ts

http://societyvsdistortion.wordpress.com/

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Ένα μπουκάλι μπύρα

Αυτό είμαστε.Και εσύ και εγώ και όλοι.
Περνάει ο καιρός,περνάει το μπουκάλι απο όλα τα στάδια παραγωγής
μέχρι να ετοιμαστεί για να μπεί η μπύρα μέσα.
Το υλικό,με τα χαρακτηριστικά που έχει αποκτήσει μετά απο μια διαδικασία μηνών
γεμίζει το σώμα,το μπουκάλι.

Και μετά,
και μετά κάποιος θα το πάρει αυτό το μπουκάλι.Μπορεί να το πιεί επιτόπου και να το πετάξει.
Μπορεί να το κρατήσει και να το μοιραστεί σε ένα τραπέζι.Μπορεί να το ανοίξει μόνος-η σε ένα μπαλκόνι κάποιο βράδυ και να το πιεί αργά απολαμβάνοντας κάθε γουλιά.Ή σε μια παραλία με μια παρέα.Ή να αποτελέσει άλλη μια μπύρα σε ένα μεθύσι,μια ακόμα μπύρα και τίποτα άλλο.Το σίγουρο είναι οτι κάποια στιγμή θα πεταχτεί αδιάφορα σε ένα κάδο.Και μέχρι να φτάσει στην ανακύκλωση θα ταλαιπωρηθεί πολύ,πάρα πολύ.Στην καλύτερη θα μπεί σε ένα τελάρο και θα σταλεί για ανακύκλωση,με λιγότερη φθορά και ταλαιπωρία.

Και εκεί στην ανακύκλωση,
το μπουκάλι θα προσπαθήσουν να το ξαναφτιάξουν
Να αφαιρέσουν κάθε γρατζουνιά,κάθε σημάδι.Αναλόγος της φθοράς θα είναι ο χρόνος.
Για να γίνει ξανά χρήσιμο ώστε να ξαναμπεί η ίδια μπύρα, με τα ίδια χαρακτηριστικά.
Νέο μπουκάλι όμως δεν θα ξαναγίνει ποτέ.Πάντα θα κουβαλάει μια φθορά.

Και η διαδικασία θα επαναληφθει.
Πάλι στην ανακύκλωση.
Πάλι άπο την αρχή.
Πάλι φθορά που θα βαίνει συνεχώς αυξανόμενη

Μέχρι;
Μέχρι να βρεθεί αυτός-αυτή..που θα κρατήσει το μπουκάλι για πάντα
μέχρι την ημερομηνία λήξης του.

Αν δεν το πετάξει κανείς σε κάποια θάλασσα ώστε να περιπλανιέται αιώνια.



Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Ισλανδική Λογική

   Καλησπέρα.Σήμερα διάβασα αυτή την συνέντευξη του Ισλανδού Προέδρου.

http://www.dw.de/%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%AE%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%82/a-16568315

Απόψεις έξω απο τα κλισέ και τα συνήθη ποιηματακιά που μετά μανίας μας μπουκώνουν.

Αυτά.Τα λέμε μετά την εξεταστική

υ.γ χρωστάω και ένα τρίτο μέρος,ξέρω ξέρω

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Μέρος δεύτερο.Προορισμός Θεσσαλονίκη.

  ...και το τρένο ξεκίνησε.Αλλά δεν ξεκινήσαμε καλά.Σε κάποια απο τις πρώτες επόμενες στάσεις, εντός λεκανοπεδίου ακόμα, μπούκαρε μια..φαμίλια τσιγγάνων στο βαγόνι.Αμέσως...ανασκουμπώθηκαν όλοι(όσοι δεν είχαν ήδη κοιμηθεί γιατί υπήρξαν και μερικοί που είχαν κιόλας καταφέρει να αφεθούν στα χέρια του Μορφέα.Τους θαυμάζω!).Τσέπες άρχισαν να ξανατσεκάρονται, κινητά να μαζεύονται.Τελικά, για την ιστορία η ανησυχία αποδείχτηκε αδικαιόλογητη.Κάπου πρίν την Θεσσαλονίκη κατέβηκαν, σε όλη την διαδρομή τα μέλη της φαμίλιας κοιμόντουσαν ή έτρωγαν τα πιτσιρίκια κρουασάν που τους έδινε η γιαγιά.Υπήρχε και μια ζέστη.Δυνατά η θέρμανση.Και βαριόμουν τόσο μα τόσο πολύ να κάνω τόση προσπάθεια για να βγούν τα χέρια απο τα μανίκια του μπουφάν!Μάταια προσδοκούσα να ανοίγουν τα παράθυρα.Αργότερα χαμήλωσαν την θέρμανση και έτσι...γλύτωσα όλη αυτή τη μανούρα.
    Η ώρα τσούλαγε.Ανταλλάσαμε μερικές κουβέντες με τις κοπέλες.Η μια έβγαλε να κάνει τα γερμανικά της,ξαφνιάστηκα.Είχε το μεσημέρι της επόμενης μέρας μάθημα άκουσα.Μπράβο όρεξη 1-2 η ώρα τη νύχτα....Η δεύτερη άρχισε να διαβάζει με όρεξη και αφοσίωση βιβλίο-εγκυκλοπαίδεια ιατρικής της κοπέλας με τα γερμανικά.Η τρίτη..τίποτα.Η τρίτη ήσυχη αλλά υπερβολική ως..παρουσία.Ψηλή,φουντωτό μαύρο μαλλί,μεγάλο μυωπικό-μοδάτο γυαλί,βραχιόλια απο εδώ..βραχιόλια απο εκεί...χίλια δυο χρώματα ...δύσκολη η ζωή των γυναικών.Τελοσπάντων.
     Η μπαταρία στο κινητό είχε ήδη χάσει την πρώτη στάθμη της.Και είχαν δεν είχαν περάσει 2 ώρες ταξιδιού απο τις 12 συνολικά.Ανησύχησα.Πώς περνάει η ώρα τώρα;Ούτε να χαζέψεις έξω μπορούσες.Πολλά φώτα μέσα στο βαγόνι και τα τζάμια μετατρέπονταν σε καθρέπτες.Καθρέπτες στους οποίους..όσο πέρναγαν οι ώρες παρατηρούσα πόσο...δηλωτικά κόπωσης είναι τα μάτια μας.91 τραγούδια είχα βάλει στο κινητό.Η μόνη μου ελπίδα να διατηρηθώ ξύπνιος.Ποτέ δεν κοιμάμαι,δεν θέλω να κοιμάμαι σε ταξίδια.Θέλω πάντα να ξέρω,να βλέπω, να παρατηρώ τι γίνεται έξω και εντός.Τώρα ο δείκτης δυσκολίας όμως ήταν μεγάλος.Μετά τις..2-2:30..έκοψαν και οι κοπέλες την κουβέντα και το διάβασμα και το ΄ριξαν στον ύπνο.Πρέπει να ΄χαμε περάσει και τη Λιβαδειά.Με το τουφέκι έβλεπες ξύπνιο άνθρωπο στο βαγόνι.Ένα παιδάκι κοιμόταν πάνω στο πτυσσόμενο τραπεζάκι που έχουν τα καθίσματα.Η γιαγιά που το χε ρίξει στον ύπνο απο τις..12..συνέχιζε απτόητη.Εγώ βαστούσα γέρα όμως ακόμα.Ή μάλλον , όχι και τόσο γερά.....
      Το κεφάλι..άρχισε να βαραίνει,άρχισε να έχει τάσεις...καθοδικές,τα μάτια πάλευαν με όλο τους το είναι να διατηρηθούν ανοιχτά και να μην παρασυρθούν στην κατρακύλα.Η αίσθηση του χρόνου άρχισε να εκλείπει.Ξάφνου έβγαινα απο το λήθαργο, τα μάτια τεντώνονταν όσο δεν παίρνει και το ρόλοι έδειχνε ότι είχαν περάσει λεπτά,πολλά λεπτά απο την τελευταία φορά που το κοίταξα.Δηλαδή τόση ώρα έκανα ένα...slow motion headbanging;;;Γρήγορα κάτι δυνατό στα ακουστικά και.....μετά απο 5 λεπτά ξανά τα ίδια.
   Δεν ξέρω για πόση ώρα κράτησε αυτή η..διελκυστίνδα μεταξύ των παραδομένου τμήματος του εαυτού και του αντιστασιακού που μοχθούσε για να κρατηθώ ξύπνιος.Την λύση την έδωσε ο Δομοκός!Περί την..τέταρτη πρωινή ώρα,άνοιξα τα μάτια και..τα φώτα ήταν σβηστά.Το τρένο ακίνητο.Δεξιά δεν έβλεπα φώτα.Αριστερά τα ίδια.Εφιαλτικές σκέψεις..βλάβης,αναμονής στην μέση του πουθενά για νέο τρένο μέχρι το ξημέρωμα,άφιξης..νύχτα στην Κομοτηνή, σάρωσαν το κεφάλι μου.Ρωτάω την τρίτη την ήσυχη που ήταν ξύπνια."Μάλλον θα αλλάζει μηχανή, έχει ξαναγίνει εδώ.Σταματάμε για 10-15 λεπτά" Γουάτ;;Και τί σημαίνει δηλαδή..."αλλάζει μηχανή";Και τί μηχανές είναι αυτές τελοσπάντων που δεν βαστάνε για ένα εξάωρο ταξίδι;Μυστήρια πράματα.Αλλά μάλλον μόνο για μένα.Κόσμος είχε βγεί έξω,πήγα και εγώ.Και εξώ, ήταν μια μαγεία!
     Απόλυτη ερημιά,απόλυτη ησυχία.Ήμασταν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Δομοκού.Λίγα φώτα εκεί στο σταθμό και..τίποτα άλλο,σκότος!Το τρένο θεοσκότεινο,δίπλα μας..βουνό,υγρασία φουλ και εγώ περπατούσα για να ξεμουδιάσω ανάμεσα σε λάσπες και θάμνους.Ένιωθα λές και είχα μπεί σε μια μηχανή του χρόνου και είχα γυρίσει δεκαετίες πίσω.Αρχάριοι χρονοβόροι τρόποι μετακίνησης, οι ελάχιστες απαραίτητες υποδομές, η ελάχιστη απαραίτητη παρέμβαση στη φύση.10-15 λεπτά μετά(όντως) ξαναμπήκαμε μέσα.Ξανάναψαν τα φώτα.Ξανά η φάτσα μου στο τζάμι.Πλέον είχα δυνάμεις.Έστεκε το κεφάλι,βαστάγανε τα μάτια παρά το κόκκινο χρώμα που άρχισε να πλησιάζει απειλητικά τις κόρες.Έβγαλα και ένα περιοδικό που είχα, ξύπνησαν και οι κοπέλες και η ώρα με αυτά και με αυτά πήγε 6.Και ακόμα νύχτα.Και ακόμα πουθενά η Θεσσαλονίκη.Σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται κτίρια,διάσπαρτα.Αποθήκες,εργοστάσια,κολώνες ΔΕΗ.Πλησιάζαμε.Άντε,άντε...
    Άφιξις.Αποβίβασις.Και τώρα;Πού;Οι οδηγίες μου, έλεγαν...να περάσω απο κάτω και να πάω στην απέναντι αποβάθρα και να βιαστώ γιατί το τρένο φεύγει αμέσως!Ναί,μάλιστα...
Ακολούθησα το πλήθος.Κατέβηκα τις κυλιόμενες,βλέπω τις κοπέλες,τις ρωτάω.Αόριστη νυσταγμένη απάντηση άνευ σημασίας.Χαιρετηθήκαμε.Σε όλη την διαδρομή ανταλλάξαμε κάποιες..βασικές πληροφορίες για το ποιοί είμαστε και τί κάνουμε αυτή την περίοδο σε αυτή την ζωή,τι κάνουμε σε αυτό το τρένο και διάφορα άλλα δίχως όμως να ρωτήσουμε....ονόματα!Εντυπωσιακό.Δεν πειράζει,θα σας θυμάμαι.Ειδικά εσένα που προσφέρθηκες να μου φέρεις και ένα νερό απο το κυλικείο.
   Επιστρέφουμε στην άγνοια μου.Βρίσκομαι σε ένα διάδρομο.Σαν υπόγεια διάβαση.Κόσμος πάει και δεξιά μα και αριστεράα.Είπα να στρίψω αριστερά.Και ξάφνικα έσκασα σε μια αίθουσα μεγάλη με έναν τεράστιο πίνακα που έδειχνε νούμερα ώρες και προορισμούς σαν αυτούς στο αεροδρόμιο!Κάτι δεν πάει καλά.Ρωτάω σε ένα γκισέ.Και αυτό..αεροδρομικού στύλ.Μα που είμαι;Θυμόμουν τον Σταθμό Λαρίσης,το σταθμό της πρωτεύουσας(!) και η σύγκριση των σταθμών ήταν λές και είχα ξεκινήσει απο...κάποια επαρχιακή κωμόπολη!Ρωτάω λοιπόν.Να πάω απο εκεί που ήρθα.Πάω.Ξαναρωτάω στην διαδρομή έναν κύριο 50αρη αδύνατο μέτριου αναστήματος με λίγα μαλλιά και γυαλιά και καθόλου νυσταγμένο.Να ανέβω τις σκάλες,ειπε.Και ω του θαύματος το τρένο για Κομοτηνή ήταν απλά το διπλανό απο το τρένο που κατέβηκα.Είχαμε κανα μισάωρο ακόμα.Νύχτα ακόμα!Θυμήθηκα οτι είχα και κάτι κριτσίνια.Τα εξουδετέρωσα.Είχα και ενα κρουασάν.3λεπτά μετά δεν το ΄χα πια.Κάποιος έτρωγε τυρόπιτα.Κάποιος..είχε κάτι που έμοιαζε με κράσι σε μπουκάλι νερού.Πήγε 7 η ώρα.Που σαι ρε Ήλιε πια..άντε.
    Αρχίσαμε να μπαίνουμε μέσα.Πάλι χρειάστηκε να βοηθήσω.2 νεαρές γυναίκες κουβάλαγαν ίσα με 5 αποσκευές.Μπήκαμε μέσα, λιγότερος κόσμος, μεγαλύτερη άνεση.Το β΄ημίχρονο του ταξιδιού ξεκίναγε απο λεπτό σε λεπτό.Και από ότι μάθαινα,με καρτερούσε και ένα μοσχάρι(ελιά) κοκκινιστό με ρύζι....